Identity

Do You Poken? I Do!

by

PokenSinds vorige week kan ik de vraag “Do You Poken?” met een volmondig JA beantwoorden vanwege mijn nieuwste gadget: een Poken. Een Poken is een fysieke USB-sleutelhanger (of in meer IT termen een token) die gelinked is aan je virtuele identiteit/visitekaarje die op het web opgeslagen en uitgewisseld wordt. Wanneer je een andere Pokenbezitter tegenkomt kun je de twee Pokens tegen elkaar houden (een high five in Poken taal) waardoor je virtuele visitekaart uitgewisseld wordt (op basis van een ingebouwde rfid chip). Zodra je vervolgens je eigen  Poken koppelt met een computer met internettoegang (via USB) wordt deze visitekaart direct aan je contactpersonen toegevoegd.

Het concept van virtuele visitekaartjes die je op basis van rfid uit kan wisselen is natuurlijk niet nieuw. Er wordt al lang door meerdere partijen aan dit soort  oplossingen gewerkt, echter tot nu toe zonder veel succes.

Het aantrekkelijke van deze oplossing schuilt in een combinatie van de hoge aaibaarheidsfactor (althans voor de consumentenarkt, het is denk ik eerder een belemmering voor gebruik in een meer bedrijfsmatige omgeving), de relatief lage prijs, het gebruiksgemak (je hoeft geen software te installeren, je stopt um in een USB-poort op je pc en thats it) en de slimme koppelingen met een aantal gangbare sociale netwerken (zoals Hyves, LinkedIn, Facebook en Twittter). Wel is de uitwisseling van gegevens tussen Pokens zo simpel dat dit toch enige uitleg behoeft, hoe raar dit ook klinken mag. Je verwacht namelijk op een knop te moeten drukken of iets dergelijks maar het even tegen elkaar aanhouden blijkt echt voldoende zoals in de video uitgelegd wordt.

Of Poken de hit van 2009 wordt valt wat mij betreft nog even te bezien maar ik geef ze voorlopig een goede kans om razendsnel tot een echte tophit uit te groeien.

Kortom LetsPoke!

DoYouPoken

Another E-tech day, van remixing en de wisdom of crowds

by

Het internet is van een communicatie-infrastructuur veranderd in een generiek serviceplatform. De Yahoo’s/Google’s/eBay’s etc van deze wereld zijn hard bezig hun diensten als webservices aan te bieden die door gebruikers en bedrijven in een mix en match omgeving tot nieuwe diensten omgevormd kunnen worden. Deze omgevingen, platforms so you like, zijn hierdoor in staat als enabler te functioneren voor de long tail. Waar traditioneel van de 80/20 regel wordt uitgegaan is deze nieuwe technologie in staat de long tail van de overige 20% te adresseren. De techniek maakt het mogelijk om gebruikers zodanig te enabelen dat ook micro-segmenten in de markt geadresseerd kunnen worden.
Een mooi voorbeeld hiervan is Last.FM. Last.fm maakt gebruik van impliciete metadata die onderdeel is van onze dagelijkse routine. Omdat voldoende mensen computers als muziekplatform gebruiken is het mogelijk het luistergedrag af te tappen en vervolgens op basis van datamining technieken verder te verrijken. Het resultaat is een voor micro-segmentatie geschikte uitzendstraat die in staat is gepersonaliseerde audio-streams te verzorgen.

E-tech begon vanochtend met een reeks van korte presentaties die een uitstekende overview gaven van de status van de web 2.0 beweging. Onderdeel hiervan waren een aantal demo’s waarin metterdaad getoond werd wat gebruikers kunnen creren op basis van de huidige web-technologie waarbij ook een shape-of-things-to-come gegeven werd naar wat zich direct achter de horizon afspeelt. De demo’s van Ray Ozzie (jawel met Firefox) en Ron Smith maakten bijvoorbeeld duidelijk hoe een live-clipboard/wiki-engine eindgebruikers kunnen enabelen bij het maken van wegwerp apps met als achterliggende gedachte dat de constante de data-architectuur is en dat de veel van de apps die deze data manipuleren vaak wegwerpartikelen zijn die nu vanwege de ontwikkelkosten nooit gebouwd worden.
Naast deze meer hands-on presentaties een jaloersmakede voorstelling van Dick Hardt onder de onvertaalbare titel: “who is the Dick on your site”, wat dus over id-management ging gevolgd door een boeiend verhaal over Second Life, een 3d-omgeving waarin gebruikers een schaduwleven kunnen leiden en onderdeel zijn van een schaduweconomie. SecondLife lijkt een succes met meer dan 100.000 residents, 240.000 verhandelde virtuele objecten (gemiddelde prijs meer dan L$10 per stuk) en 90000 gebruikersuren (ofwel 11 gebruikersjaren) per dag. De gemiddelde leeftijd van de second lifers is 36.
Amazon presenteerde een nieuwe dienst, de mechanical turk, een platform dat feitelijk een groot aantal mensen mobiliseert inclusief betaalmodel, met name voor de zaken die voor mensen triviaal maar voor computers vrijwel onmogelijk uit te voeren zijn. Op basis van deze community kunnen andere bedrijven deze workforce aanspreken en voor hun eigen specifieke business inzetten.

Verder een inspirerend verhaal van Linda Stone dat inging op de paradigma-shift die zich nu aan het voltrekken is ten gevolge van de effecten van continious partial attention. Waar de mantra van de laatste 10 jaar always online was is nu een beweging richting meaning, trust, what do we really need en filtering.

De rest van de dag was gevuld met het internet of things, the real world connected to the virtual werkelijkheid ofwel hacking/sketching hardware.

—
h@nzz/2006