Conferenties

A must-see: Daniel Pink en waarom geld er eigenlijk niet toe doet

by

Voor iedereen die – net als ik – enthousiast wordt van Daniel Pink's boeken zoals A Whole New Mind (hier een interview over dit boek) en, meer recent Johny Bunko, is onderstaande prachtige animatie een must-see. Pink hield begin dit jaar voor de RSA* een presentatie naar aanleiding van het verschijnen van zijn nieuwe boek "Drive: The Surprising Truth About What Motivates Us", ofwel: wat drijft ons in het leven? Dat is, in tegenstelling tot wat algemeen aangenomen wordt, dus niet met name geld. Voldoende geld blijkt wel een voorwaarde maar is niet de sleutel tot topprestaties. Ik ben het overigens niet in alles met Pink eens. Ik twijfel met name aan zijn stelling dat zijn bevindingen zouden indruisen tegen de economische theorieën/wetten. Het lijkt me juist een mooi voorbeeld van afnemend grensnut, maar dat terzijde. Op basis van deze presentatie is onderstaande animatie gemaakt die het verhaal in zo'n 10 minuten prachtig samenvat. Als gezegd: een must-see!

* RSA als in de Royal Society for the encouragement of Arts, Manufactures and Commerce, en dus niet Rivest, Shamir and Adleman.

Met dank aan Rogier voor de link!

TheNextWeb2009 conference

by

Logotnw

De TheNextWeb2009 conference ligt weer achter ons : drie dagen presentaties, demo's, parties en meer… Dit jaar geen nieuwe baanbrekende ontwikkelingen. Geen revolutie maar evolutie, e.g. geen groot nieuws… de cloud is the way to go, twitter rulez en de era van het individu is aangebroken maar DAT wisten we al.. In de productensfeer een aantal (wel al bekende) mooie producten gezien zoals  "My Name Is E" en Prezi.

De verdict: The Next Web is een goede conferentie die – met wat meer aandacht – zelfs uitstekend zou kunnen worden. Ik ga overigens hier zeker niet proberen de conferentie zelf te "verslaan", uiteindelijk staan hier (thenextweb) en hier (contentgirls) al voldoende mooie overzichten van de verschillende (blog)verslagen van The Next Web.

Keen

foto DailyM

Wat vond ik goed
Een aantal indrukwekkende sprekers waarvan Andrew Keen – even los wat ik inhoudelijk van hem vind – de meeste indruk maakte. Daarnaast maakte de presentaties van  Jeff Jarvis, Werner Vogels, Bradley Horowitz, Chris Sacca en Khris Loux veel indruk! Allemaal mensen met een verhaal, een visie en het vermogen dit uit te dragen. En natuurlijk ook memorabel: de handstand van @Hermioneway en het twitter-commentaar van contentgirl Xaviera Ringeling.

Hermoine

Wat vond ik minder
Met name het aantal (product)presentaties in de Next Startup wedstrijd, of beter de kwaliteit daarvan. Misschien is het een idee om de volgende keer de dames/heren presentatoren een workshop presenteren of coaching op dit gebied cadeau te geven als onderdeel van de package. Nu was het vaak te onduidelijk wat het product was, welk probleem er opgelost wordt, etc. Jammer, zeker gezien de grote hoeveelheid tijd en energie de deelnemers zich zichtbaar getroost hadden… Een andere teleurstelling was de presentatie van Matt Mullenweg: een verzameling platitudes zonder – althans voor mij – herkenbare samenhang. Meer algemeen had ik vaak het gevoel dat de presentaties best specifieker en diepgaander hadden gemogen. Zo was de presentatie van Eric Meyer bijvoorbeeld nu toch te technisch voor de niet-techneuten maar weer te oppervlakkig voor de rest.

Meyer

Al met al 3 goedbesteedde, leuke en inhoudsvolle dagen en ik hoop volgend jaar bij TheNextWeb2010 een nog betere belevenis te hebben.

Stichting Copyright & Nieuwe Media

by

Copyright

Dat auteursrecht/copyright een lastig, verwarrend en wat mij betreft contra-intuïtief onderwerp is, is mij al lang geleden duidelijk geworden in het kader van projecten van SURFnet, Kennisnet en NIBG die tot doel hadden het archief van de publieke omroep voor het onderwijs te ontsluiten. Ergens is dat niet zo verwonderlijk, het vigerende recht op dit gebied stamt grotendeels uit het begin van de vorige eeuw, lang voor dat media als radio, televisie en dergelijke gemeengoed was, om nog maar te zwijgen van de digitale revolutie die daarna heeft plaatsgevonden.

Stichting Copyright & Nieuwe Media bannerHet gevolg van een en ander is wel dat het voor de leek/gemiddelde mens buitengewoon lastig is om uit te maken wat nu wel en wat nu niet mag. Dit is daarom een probleem omdat we, op basis van de nieuwe digitale mogelijkheden, ineens allemaal massaal content aan het produceren zijn. Om hierin te voorzien is de Stichting Copyright & Nieuwe Media in het leven geroepen die een ieder die op internet publiceert wegwijs wil maken en helpen in het juridische moeras dat copyright heet. De Stichting is opgericht door een aantal
toonaangevende internetondernemers die zich sterk willen maken voor de
belangen van internet publicisten. Stichting Copyright & Nieuwe Media biedt hierbij ondersteuning door het geven van voorlichting over onder andere de Creative Commons,
het bevorderen van de bewustwording over bestaande wet- en regelgeving
rond het auteursrecht, het verzamelen van kennis over dit onderwerp en door het inrichten van een helpdesk voor amateur-auteurs die problemen ondervinden in het kader van de huidige wet- en regelgeving. Een nuttig en in mijn ogen zelfs noodzakelijk initiatief gegeven de complexiteit van het onderwerp en de (financiële) risico’s die kunnen kleven aan het onvoorzichtig publiceren op internet, vandaar ook de banner in de linkerkolom!

Copyright

Een van de activiteiten van de stichting is het geven van masterclasses over deze onderwerpen. De masterclass die vandaag gegeven werd, wordt overigens binnenkort ingeblikt en zal dan voor een ieder via internet te bekijken zijn.
Drie sprekers gaven achtereenvolgend een kort overzicht van de problematiek en de werkzaamheden van de Stichting Copyright & Nieuwe Media (Ronald van den Hoff), een overzicht van de wetgeving op dit gebied (Arnout Engelfriet) en als afsluiting een inzichtelijk verhaal dat aangaf waartoe dit allemaal in de (muziek)praktijk toe leidt (van Marco Raaphorst). Na de pauze werd een en ander afgesloten met een Q&A sessie van de drie heren tezamen. Al met al een zeer goed bestede middag over een must-know onderwerp voor een ieder die op internet publiceert.

NB: Arnout Engelfriet heeft ook een boek gepubliceerd over dit onderwerp en meer dat hier te verkrijgen is. Ik heb het boek overigens zelf (nog) niet gelezen.

Van wie is mijn informatie nu eigenlijk?

by

Bedrijven (en ook de overheid) verzamelen steeds meer informatie. Vraag is daarbij van wie al die informatie die bedrijven van/over je bezitten – of het nu gaat om je belgegevens, je aankopen bij BOL, je Google zoektermen of je vrienden bij Hyves en Facebook – nu eigenlijk is.
Gevoelsmatig zeg ik dat dit gewoon MIJN gegevens zijn* en dat is ook de basisgedachte achter het fenomeen VRM ofwel Vendor Relationship Management.
In de praktijk werkt het echter (nog) niet zo. De verhouding tussen klant en leverancier is vaak zoek omdat je macht als klant te beperkt is. Ik kan bijvoorbeeld als klant niet of nauwelijks beschikken over mijn belstatistieken die mijn mobiele operator over mij verzamelt. De inhoud van een willekeurige mijn.leverancier.nl kan ik vaak wel bekijken maar de gegevens zelf eenvoudig verzamelen is er niet bij. Kortom de informatie gaat er wel in en wordt opgeslagen maar IK kan het er niet meer bij laat staan het er uithalen. Mijn “data” zit gevangen en niet ik, maar een ander heeft de sleutel.

Vraag is natuurlijk wel of VRM ook het belang van leveranciers dient. Volgens Doc Searls – de godfather van de VRM beweging – is dit inderdaad het geval en zijn stelling luidt dan ook:

“a free customer is more valuable than a captive one”.

Ergo: het is ook voor bedrijven uiteindelijk aantrekkelijk om de klant in charge te laten zijn.

Er is overigens nog wel een lange weg te gaan. Dit soort bewegingen veranderen de verhouding tussen klant en leverancier. En de eerste voorbeelden laten zien dat zowel klanten als leveranciers hier erg aan moeten wennen.

Het goede nieuws is dat de eerste tools voorzichtig beschikbaar komen. OpenID is een voorbeeld van een dienst die het in aanleg mogelijk maakt je eigen identiteit(en) zelf bij te houden en naar believen te delen. Ook projecten als Mine!, Higgins, project VRM, the R-button en AttentionTrust zijn hier voorbeelden van.

Het andere goede nieuws is dat het eerste VRMevent in Nederland (hier een uitgebreid verslag) een volle zaal trok. Het onderwerp leeft dus blijkbaar! Goed event, goede sprekers, betrokken publiek!

Dit bleek onder meer uit de soms verhitte discussies over nut en noodzaak van VRM waarbij VRM zowel met socialism 2.0 als capitalism 2.0 aangeduid werd. Na een intro over het onderwerp door Naos Wilbrink werden er een aantal casestudies gepresenteerd door Beabo, iChoosr, Plebble en Werkspot waarin een aantal facetten van het VRM-denken getoond werden. De keynote was van “Mr VRM” Doc Searls himself. Al met al een zeer geslaagd event met als (taalkundig misschien wat verwarrende) eindconclusie:

“VRM is nog geen keihard feit, maar het is wel onontkoombaar”

—
* Volgens de Nederlandse wetgeving (in tegenstelling tot bijvoorbeeld Duitsland) is dat overigens niet zo, ik heb slechts het recht deze data in te zien.

De “Long Tail in Education”

by

Andersson’s Long Tail beschrijft een (economisch) model/concept dat er, kort door de bocht, op neer komt dat producten die maar weinig afnemers hebben of waar weinig vraag naar is, toch een hoge nettowaarde kunnen vertegenwoordigen als de zoek-, productie- en distributiekosten maar laag genoeg zijn of nog korter gezegd: “Why the Future of Business is Selling Less of More”.

Tijdens de SARAI conferentie “Pedagogical Faultlines” heb ik samen met Michael van Wetering (cto Kennisnet) gesproken over de toepasbaarheid van dit Long Tail concept in educatie. Tenslotte geldt ook in het onderwijs dat zoek-, productie- en distributiekosten met name door de ict ontwikkelingen dramatisch verlaagd zijn. Dit zou dan volgens de Long Tail theorie moeten leiden tot een situatie waarbij het voor de lerenden mogelijk is om op maat te leren wat ze willen, waar ze willen, op de wijze waarop ze willen, zonder zorgen over de inherente belemmeringen en beperkingen van ons huidige formele onderwijssysteem. Kortom elke student zijn of haar persoonlijke curriculum, enabled door de Education 2.0 tools.
In werkelijkheid is het echter nog (lang) niet zo ver. Dit is natuurlijk ook niet zo verwonderlijk. Om te beginnen acteren ondernemers als amazon.com en bol.com in een veel overzichtelijker markt dan het onderwijs. Onderwijs wordt sterk beïnvloed door een veelvoud aan partijen: wet- en regelgeving, overheidsbeleid, belangengroepen, ouders, politiek, besturen en leraren, om er maar eens een paar te noemen. Verder is het effect van de Long Tail veel minder goed meetbaar, al was het maar vanwege de vereiste doorlooptijd. De (economische) waarde in de retail is nu eenmaal veel eenvoudiger te bepalen. Een interessant punt wat met name uit de discussies op de SARAI bleek is de zorg uit het onderwijs zelf over de gevolgen van deze keuzemogelijkheden voor de student. Bijbehorende stelling van een aantal aanwezigen is dat studenten nu eenmaal niet weten wat goed voor ze is en dat derhalve een dwingend curriculum noodzakelijk is om studenten de juiste bagage mee te geven.

Dit is in zoverre opmerkelijk omdat de stelling dat “een hogere variabiliteit in onderwijsaanbod tot betere leeropbrengsten leidt” de enige premise onder de Long Tail in Education is. Behalve dat deze premise gevoelsmatig waar lijkt, wordt hij ook gestaafd door onderzoeksuitkomsten. We moeten daarbij wel goed bedenken dat de aloude 80-20 regel zijn geldigheid niet verliest. Ergo, bestaande bewezen onderwijsvormen hoeven niet massaal te worden vervangen: het is een keuze om dat te doen. Het gaat juist om aanvullingen op de bestaande mogelijkheden. De lagere zoek-, productie- en distributiekosten leiden er alleen toe dat dit breder aanbod economisch realiseerbaar is. Deze hogere variabiliteit leidt er dan weer toe dat onderwijs(vormen) beter kunnen aansluiten op de student die dit onderwijs als relevanter, ofwel “aantrekkelijker onderwijs” ervaart. Het is dit “Selling Less of More” waar de Long Tail uiteindelijk over gaat.

—
h@nzz/2007

Web2.0 en security

by

Afgelopen donderdag 28 juni was het semimar "Web2.0 en security architecturen" in MediaPlaza. Ik was een van de sprekers en heb daarnaast de dag ook via twitter verslagen. De dag werd geopend  door Joost Bekel die een algemene inleiding op het fenomeen Web2.0 gaf. Vervolgens een verhaal van Lex Borger die een mooi beeld gaf van de huidige status quo qua beveiliging. Conclusie: we hebben de 1e stappen op dit gebied gezet, maar de huidige praktijk lijkt niet houdbaar naar de toekomst. Wat nu nodig is is een aanpak die recht doet aan de wijze waarop ondernemingen en overheden hun organisaties inrichten uitgaande van de huidige ICT "Web2.0" mogelijkheden. Er is behoefte aan een meer generieke aanpak zoals die al een aantal jaren wordt voorgestaand door de Jericho Forum. Hier ging dan ook de volgende presentatie van Marco Plas over.  Kern van Jericho is dat beveiliging een end-to-end probleem is dat je nooit oplost met maatregelen die slechts voor een deel van het probleem effectief zijn. Als je communicatie op berichten-niveau beveiligd zijn is de inhoud altijd zekergesteld los van de beveiliging van de informatiedragers (de beruchte USB stick) of netwerken.

Daarna waren er een viertal break-out sessies die dus allemaal 4 maal gegeven werden, door de kleinere groepen was daar meer ruimte voor interactie. Ik heb de track over de relatie integratie, web.20 en beveiliging verzorgd. Wel hard werken overigens, vier maal hetzelfde verhaal van 30 minuten maar wel erg leuk om te doen.

Na de break-out sessies werd de dag afgerond met een praktijk verhaal van Patrick Klink, CTO van Ilse Media. Een leuk verhaal, waarin me overigens wel opviel dat hij X.400 als goed voorbeeld van control aanhaalde. Afijn, ik moet hem toch nog maar eens vragen hoe hij tot een dergelijke conclusie gekomen is.

—
h@nzz/2007