Uit de Wall Street Journal: Joost en Viacom hebben afspraken over content gemaakt. Joost krijgt hiermee toegang tot content van MTV, Comedy Central en bijvoorbeeld Paramount studios. Geen bijzonderheden over geld in het artikel. En zo valt er weer een stukje van de puzzel dat op zijn plek. Joost == Television2.0!
Update: hier het verhaal in de New York Times van vandaag
—
h@nzz/2007
Gisteren heb ik mijn “La Fonera” van FON aangesloten en ben daarmee een Fonero geworden. Nu kan ik me zomaar voorstellen dat FON nog niet bij iedereen bekend is dus eerst even iets over FON, La Fonera en Fonero’s zelf.
FON, wat is het?
FON is een community, om precies te zijn: een wifi community. Ze claimen zelfs de grootste wifi community ter wereld te zijn. Totaal heeft FON meer dan 100.000 toegangspunten (hotspots) waarvan 1700+ in Nederland (ter vergelijking: KPN beschikte, volgens eigen zeggen, in 2006 over ongeveer 700 hotspots). Dat grootste lijkt dus behoorlijk te kloppen. Het idee achter FON is dat heel veel gebruikers best een deel van hun internetaansluiting thuis met derden willen delen maar… dat ze er wel iets voor terug willen en het moet natuurlijk veilig en eenvoudig te gebruiken zijn. Hiervoor heeft FON hardware ontwikkeld, de La Fonera, die aan al deze eisen voldoet. Gebruikers kunnen eenvoudig hun eigen internetverbinding veilig delen en die van anderen gebruiken. Belangrijk is dat de La Fonera centraal beheerd wordt. Als er bijvoorbeeld problemen zijn met de La Fonera kan FON alle apparaten op afstand van nieuwe software voorzien. Ook de toegang door derden wordt keurig voor je geregeld maar wel op jouw eigen voorwaarden.
Investeerders
FON is opgezet door Martin Varsavsky, onder meer bekend van Jazztel and Ya.com. Het is hem gelukt behoorlijk wat interesse te genereren voor FON en het zijn niet de minsten die er nu geld in gestoken hebben. Zo hebben de heren Friis en Zennstrom (juist, die van Skype, Kazaa en Joost), Google maar ook Index Ventures and Sequoia Capital aardig wat geld (25+ miljoen) in FON gestoken. Best logisch, zeker vanuit een Skype perspectief gezien, draadloos internet bellen gaat namelijk pas echt werken met breed beschikbare en goedkope wifi toegang. NB: FON heeft dan ook een wifi Skype headset op de rol staan.
Hoe werkt het?
Maar hoe werkt het nu vanuit de gebruiker gezien? Heel simpel: je sluit een (keurig vormgegeven) kastje op je lokale netwerk aan en dat is het. Je mag jezelf dan een Fonero noemen. Het kastje geeft namelijk twee soorten toegang: een eigen lokale prive wifi “oprit” die volledig van de buitenwereld is afgeschermd en een publieke wifi toegang die derden mogen gebruiken. Je kunt zelf kiezen hoe je die derden toegang wilt geven, ofwel of je in FON termen een “Bill” of een “Linus” bent. Een “Bill” verkoopt de toegang tot het publieke deel en een “Linus” deelt de toegang met alle andere gebruikers waarvoor hij in ruil toegang krijgt tot alle 100.000+ andere FON-hotspots. Een derde categorie is de “Alien”. Dit is iedereen die geen eigen hotspot heeft en via FON internet toegang wil gebruiken.
Om het aantal hotspots snel te vergroten is de prijs van het kastje overigens aantrekklijk laag (29,95 euro) en krijgen bestaande gebruikers vouchers voor gratis hardware die ze aan vrienden en kennisen kunnen weggeven onder het motto “Fonero gets Fonero”
Voucher
En sinds gisteren heeft Den Haag er dus een FON hotspot bij. Bij GigaOM werden namelijk een week of wat geleden ook FON-vouchers aangeboden. Ik heb mezelf aangemeld en mijn “La Fonera” toegestuurd gekregen met als enige verplichting het apparaat (ook) als publieke hotspot in te zetten. Installatie was triviaal: ik heb het apparaat in een vrije poort in mijn ADSL router geprikt, stekker in het stopcontact gedaan, ingelogd bij FON om de toegang tot het apparaat in te stellen en te kiezen voor een “Bill” of een “Linus” rol en klaar. En omdat ik voor Linus gekozen heb heb ik nu via 100.000+ FON-toegangspunten internettoegang.
De verdict
Rest de vraag of FON een blijvertje is? Bottomline is dat er ten eerste voldoende geld gegenereerd moet worden om zaken als het beheer en het onderhoud in de lucht te houden. Door het voucher-model kan de verkoop van de hardware niet veel geld opleveren. Geld moet dus komen van advertenties op de FON-site, koppelverkoop met Skype belminuten en de verkoop van toegang aan “Aliens”. Belangrijk bij alle drie is de dekkingsgraad van FON. Door de vouchermethode en de lage prijs lijkt dat goed te werken. Dus tot zover goed nieuws. Wel zijn er nog een aantal zaken die een concept als FON kunnen bedreigen. Het belangrijkste daarvan is de veiligheid. Ik moet FON kunnen vetrouwen. Want uiteindelijk kan bij een verkeerde instelling iedereen toegang krijgen tot mijn privéomgeving. Verder heeft FON ten behoeve van het centrale beheer ook volledig toegang tot de hotspot hardware, ergo mijn netwerk. Natuurlijk kun je dat wel weer afschermen maar dan wordt de eis van eenvoudig wel heel erg veel geweld aangedaan. Last, but not least, denk ik dat de formele aansluitvoorwaarden van veel internetproviders een dergelijk gebruik van de aansluiting niet toestaan. In de praktijk zal dit (in elk geval in Nederland) wel loslopen en zal FON wel gedoogd worden maar ook hier zitten boeiende problemen.
Kort en goed: als FON zijn werk goed doet – een veilige beheerde dienst leveren – dan lijkt het concept zeer kansrijk. Voorlopig ben ik een tevreden Fonero.
—
h@nzz/2007
Web 2.0 in just under 5 minutes is een video van Michael Wesch, Assistant Professor of Cultural Anthropology van de Kansas State University.
—
h@nzz/2007
Voor wie het woord nog niet kent: een mashup is de Web2.0 term voor webtoepassingen waarin informatie van verschillende websites gecombineerd c.q. verrijkt wordt. Zo ontstaan nieuwe toepassingen op basis van data en informatie van bestaande websites. Het maken van deze mashups wordt steeds populairder omdat de nieuwe generatie websites hun informatie en diensten eenvoudig voor derden toegankelijk maken. Een RSS-feed is hier een goed voorbeeld van. Een RSS-feed (herkenbaar aan het icon 
) bevat een overzicht van de laatste artikelen c.q. veranderingen van een website en wordt bijvoorbeeld veel in blogs gebruikt. Een mashup werkt bijvoorbeeld zo: je neemt een RSS-feed met het nieuws van een krant, bijvoorbeeld van het NRC, filtert op het woord “Den Haag” en vervolgens zoek je op basis van de krantenkoppen in de fotosite Flickr foto’s van de onderwerpen erbij. Het resultaat is een overzicht van Haags nieuws met foto’s erbij die je dan weer in je eigen website kunt opnemen. Als verfijning kun je de resultaten combineren met een online kaart, waarop je ook grafisch weergeeft waar het nieuwsitem zich afspeelt.
Kortom: doordat moderne webapplicaties op deze wijze hun informatie (in jargon via API’s) aan gebruikers beschikbaar stellen is het relatief simpel een combinatie ofwel mashup te maken. Relatief simpel dus, maar nog veel te moeilijk voor een doorsnee eindgebruiker.
Sinds deze week echter is dat heel veel eenvoudiger geworden met de lancering van Yahoo Pipes. Met Yahoo Pipes combineer je heel eenvoudig informatie en diensten van websites (ruwweg alles wat via XML informatie kan uitwisselen) tot nieuwe webpagina’s of nieuwe informatie, ofwel Pipes (voor de ICTers onder ons vergelijkbaar met het UNIX pipes model). Omdat Pipes gebruik maakt van een grafische “drag and drop” omgeving waarin je de verschillende bronnen en filters aan elkaar “klikt”, word je als gebruiker niet met programmacode geconfronteerd. Als je zelfs dit te lastig vindt kun je ook eenvoudig Pipes van anderen als startpunt gebruiken en ze verder naar je eigen smaak aanpassen. Nee, het is nog niet perfect en nee, het is nog niet bruikbaar voor iedereen maar het is wel een grote stap in de goede richting.
Waarom vind ik dit belangrijk nieuws? Heel simpel: Yahoo Pipes maakt het ineens voor grote groepen gebruikers mogelijk om zelf websites te combineren, ergo zelf mashup’s te maken. Kortom, deze tool enabled de volgende personalisatieslag. Het is hierdoor veel beter mogelijk de schier oneindige infromatiestroom op internet te ontsluiten, te filteren, te correleren, en verrijken en zodoende gepersonificeerde, dus relevante, informatiestromen te genereren.
—
h@nzz/2007
Eind januari las ik dat Jim Gray, een pionier op het gebied van digital transaction processing, als vermist was opgegeven. Hij was de 29e januari 2007 vertrokken voor een korte boottrip waarna niets meer van hem vernomen is. Vandaag hoorde ik van een poging hem, of in elk geval zijn schip, terug te vinden op basis van een mooi voorbeeld van crowdsourcing.
Eerst heeft de Digital Global Satellite een run over het gebied gemaakt waar Gray zich in principe zou moeten bevinden. De images die de satelliet heeft gemaakt zijn geupload naar Amazon en in kleine stukken gesneden (zie onderstaande foto) en vervolgens via Amazon’s servers publiek beschikbaar gemaakt waarna er job’s in Amazon’s Mechanical Turk gemaakt zijn waarmee het publiek steeds een stukje zee kan doorzoeken naar beelden van Jim Gray of zijn schip. De satellietbeelden zijn vandaag aangevuld met data van een NASA ER-2 vlucht.
Of Jim Gray gevonden wordt of niet: dit is een prachtig voorbeeld van het combineren van (moderne) techniek om taken uit te voeren die vroeger eigenlijk niet doenbaar waren. De satellietbeelden geven snel de ruwe informatie. De serverfarms van (in dit geval) Amazon maken het mogelijk om deze grote hoeveelheden data effectief te bewerken en via internet wereldwijd beschikbaar te maken. De “crowds” geven de (menselijke) intelligentie die nodig is om grootschalig de ruwe data effectief in informatie te veranderen. De communicatiemiddelen maken het mogelijk het werk te coördineren en de informatie effectief te verwerken.
NB: Je kunt kon hier je bijdrage leveren.
Update: De publieke MTurk effort is afgerond, alle (meer dan een half miljoen) foto’s zijn door vrijwilligers bekeken. Uit de summary note van het MTurk team: “The efforts of the Mechanical Turk community during the last several days have been remarkable. Your work has contributed to one of the largest volunteer search efforts ever. During the last 5 days, Mechanical Turk workers looked at more than 560,000 images from 3 satellites, covering nearly 3,500 square miles of ocean. A group of experts is currently reviewing the images that workers identified, and sending their results to the appropriate authorities.”
Update2: Op 19 februari 2007 is de zoektocht gestaakt zonder verder resultaat. Wel is er een site met informatie over Jim Gray gemaakt.
—
h@nzz/2007
Sinds april 2006 geeft Verdonck, Klooster & Associates themaboeken uit. In elke uitgave staat een specifiek thema centraal, waarover experts uit de overheid- en non-profit sector hun licht laten schijnen. Het eerste boekje “Uitvoering in Zicht” ging over nieuwe samenwerkingsvormen binnen de overheid langs de lijnen Organisatie en samenwerking, Informatisering en Sturing en management.
Nu is dus de tweede aflevering verschenen (hier ook te downloaden) met als onderwerp “De digitale mens” onder de titel “Smart Society”. Auteurs zijn onder meer Lex van der Ham (DG Andere Overheid), Erik Gerritsen (gemeentescretaris Amsterdam), Wim Veen (hoogleraar TU Delft) en Hennie Wesseling (CIO TNT Post). Zelf heb ik een bijdrage mogen leveren in de vorm van een multiloog met mijn collega’s Erik van Zegveld en Frans van den Dool alsmede een inleidend artikel onder de titel “Wij vormen onze instrumenten en onze instrumenten vormen ons”.
In elk geval veel leesplezier toegewenst.
—
h@nzz/2007