—
h@nzz/2007
Touching is Believing indeed!
—
h@nzz/2007
Het nieuwste electronisch papier
Even met de nieuwste Sony Reader gespeeld. Voorlopige conclusie: eBooks/electronisch papier is een bruikbaar alternatief voor papier aan het worden. Het dispay van de nieuwe Sony ziet er meer dan ooit papier-achtig uit, tekst is perfect leesbaar, de form-factor (paperback) ook goed. Prijs: $100 minder dan een I-phone. Waarom dan nog niet gekocht? Voornaamste reden: het eigen Sony format (Broad Band eBook aka BBeB) voor de boeken. De wereld, en ik zeker niet, zit niet op weer een nieuw leverancierseigen document-format te wachten. Er wordt gefluisterd dat BBeB ala PDF ook een "open" format wordt, maar eerst zien… dan geloven. Je kan ook pdf’s, word- en tekstfiles gebruiken maar deze moeten dan eerst worden geconverteerd naar het BBeB format (alleen beschikbaar voor Windows). En aangezien niemand me kon vertellen – of beter kon laten zien – of, en zo ja hoe goed dit proces werkt heb ik de Reader maar de Reader gelaten.
Debat 1.5
Goedkope hardware gecombineerd met YouTube maakt dat iedereen eenvoudig korte video’s kan produceren. Volgens de laatste cijfers worden er op deze wijze dagelijks zo’n 65.000 nieuwe video’s aan YouTube toegevoegd. Deze user-generated content heeft al een tijdje de belangstelling van de gevestigde tv-makers die naarstig op zoek zijn naar formats om deze YouTube video’s in de bestaande TV te incorpereren.
Een in mijn ogen geslaagd voorbeeld was het gisteren gehouden CNN-YouTube debat tussen 8 republikeinse presidentskandidaten. Waar traditioneel een journalist de kandidaten bevraagd was het hier het publiek dat de vragen stelde. En dan niet het publiek in de zaal maar het Amerikaanse TV publiek at large, dat gevraagd was via YouTube 30 seconden videovragen aan de kandidaten in te sturen. Uiteindelijk bestond de oogst uit zo’n 5000 vragen, varierend van webcam opnames tot mini-speelfilms.
En het werkte heel behoorlijk. Door de zelfgemaakte filmpjes haddden de vragenstellers een hoge mate van authenticiteit en betrokkenheid, iets wat een proffesionele journalist amper kan bereiken, zeker in zo’n setting. In een echt Debat 2.0 was het natuurlijk niet CNN geweest die de vragen geselecteerd had, maar het publiek dat online de agenda bepaald had. Wat ik ook miste was een mogelijkheid om ook online het debat via twitter of iets dergelijks aan te gaan. Er was wel een blog, maar de bijdrage daar waren (vanzelfsprekend) gecontroleerd. Het debat zelf viel me inhoudelijk niet mee, de ingenomen standpunten zouden in Nederland de ChristenUnie nog te ver gaan, maar dat is nou eenmaal ook Amerika.
Al met al een mooi experiment dat maar weer aangeeft dat de nieuwe user-generated content een welkome verrijking voor de bestaande kanalen kan zijn. Volgende keer wel graag met meer 2.0 publieksbetrokkenheid en ook twitter of jaiku interactiviteit.
—
h@nzz/2007
De “Long Tail in Education”
Andersson’s Long Tail beschrijft een (economisch) model/concept dat er, kort door de bocht, op neer komt dat producten die maar weinig afnemers hebben of waar weinig vraag naar is, toch een hoge nettowaarde kunnen vertegenwoordigen als de zoek-, productie- en distributiekosten maar laag genoeg zijn of nog korter gezegd: “Why the Future of Business is Selling Less of More”.
Tijdens de SARAI conferentie “Pedagogical Faultlines” heb ik samen met Michael van Wetering (cto Kennisnet) gesproken over de toepasbaarheid van dit Long Tail concept in educatie. Tenslotte geldt ook in het onderwijs dat zoek-, productie- en distributiekosten met name door de ict ontwikkelingen dramatisch verlaagd zijn. Dit zou dan volgens de Long Tail theorie moeten leiden tot een situatie waarbij het voor de lerenden mogelijk is om op maat te leren wat ze willen, waar ze willen, op de wijze waarop ze willen, zonder zorgen over de inherente belemmeringen en beperkingen van ons huidige formele onderwijssysteem. Kortom elke student zijn of haar persoonlijke curriculum, enabled door de Education 2.0 tools.
In werkelijkheid is het echter nog (lang) niet zo ver. Dit is natuurlijk ook niet zo verwonderlijk. Om te beginnen acteren ondernemers als amazon.com en bol.com in een veel overzichtelijker markt dan het onderwijs. Onderwijs wordt sterk beïnvloed door een veelvoud aan partijen: wet- en regelgeving, overheidsbeleid, belangengroepen, ouders, politiek, besturen en leraren, om er maar eens een paar te noemen. Verder is het effect van de Long Tail veel minder goed meetbaar, al was het maar vanwege de vereiste doorlooptijd. De (economische) waarde in de retail is nu eenmaal veel eenvoudiger te bepalen. Een interessant punt wat met name uit de discussies op de SARAI bleek is de zorg uit het onderwijs zelf over de gevolgen van deze keuzemogelijkheden voor de student. Bijbehorende stelling van een aantal aanwezigen is dat studenten nu eenmaal niet weten wat goed voor ze is en dat derhalve een dwingend curriculum noodzakelijk is om studenten de juiste bagage mee te geven.
Dit is in zoverre opmerkelijk omdat de stelling dat “een hogere variabiliteit in onderwijsaanbod tot betere leeropbrengsten leidt” de enige premise onder de Long Tail in Education is. Behalve dat deze premise gevoelsmatig waar lijkt, wordt hij ook gestaafd door onderzoeksuitkomsten. We moeten daarbij wel goed bedenken dat de aloude 80-20 regel zijn geldigheid niet verliest. Ergo, bestaande bewezen onderwijsvormen hoeven niet massaal te worden vervangen: het is een keuze om dat te doen. Het gaat juist om aanvullingen op de bestaande mogelijkheden. De lagere zoek-, productie- en distributiekosten leiden er alleen toe dat dit breder aanbod economisch realiseerbaar is. Deze hogere variabiliteit leidt er dan weer toe dat onderwijs(vormen) beter kunnen aansluiten op de student die dit onderwijs als relevanter, ofwel “aantrekkelijker onderwijs” ervaart. Het is dit “Selling Less of More” waar de Long Tail uiteindelijk over gaat.
—
h@nzz/2007
Web2.0 en security
Afgelopen donderdag 28 juni was het semimar "Web2.0 en security architecturen" in MediaPlaza. Ik was een van de sprekers en heb daarnaast de dag ook via twitter verslagen. De dag werd geopend door Joost Bekel die een algemene inleiding op het fenomeen Web2.0 gaf. Vervolgens een verhaal van Lex Borger die een mooi beeld gaf van de huidige status quo qua beveiliging. Conclusie: we hebben de 1e stappen op dit gebied gezet, maar de huidige praktijk lijkt niet houdbaar naar de toekomst. Wat nu nodig is is een aanpak die recht doet aan de wijze waarop ondernemingen en overheden hun organisaties inrichten uitgaande van de huidige ICT "Web2.0" mogelijkheden. Er is behoefte aan een meer generieke aanpak zoals die al een aantal jaren wordt voorgestaand door de Jericho Forum. Hier ging dan ook de volgende presentatie van Marco Plas over. Kern van Jericho is dat beveiliging een end-to-end probleem is dat je nooit oplost met maatregelen die slechts voor een deel van het probleem effectief zijn. Als je communicatie op berichten-niveau beveiligd zijn is de inhoud altijd zekergesteld los van de beveiliging van de informatiedragers (de beruchte USB stick) of netwerken.
Daarna waren er een viertal break-out sessies die dus allemaal 4 maal gegeven werden, door de kleinere groepen was daar meer ruimte voor interactie. Ik heb de track over de relatie integratie, web.20 en beveiliging verzorgd. Wel hard werken overigens, vier maal hetzelfde verhaal van 30 minuten maar wel erg leuk om te doen.
Na de break-out sessies werd de dag afgerond met een praktijk verhaal van Patrick Klink, CTO van Ilse Media. Een leuk verhaal, waarin me overigens wel opviel dat hij X.400 als goed voorbeeld van control aanhaalde. Afijn, ik moet hem toch nog maar eens vragen hoe hij tot een dergelijke conclusie gekomen is.
—
h@nzz/2007