Gisteren naar de opening van het nieuwe gebouw van Beeld en Geluid geweest. Ik had het gebouw tijdens de bouw al in de diverse stadia van voltooiing gezien maar gisteren dus voor het eerst in al zijn glorie.
Conclusie: we zijn een monument rijker!
Van buiten is het, zeker ’s avonds, een plaatje met de 800plus glaspanelen van Jaap Drupsteen. Elk paneel is uniek en is gebaseerd op materiaal uit het archief van NIBG. Binnen een prachtige ruimte waarin de functies van het gebouw, archief, werken en museum (mag ik geloof ik niet zo noemen, het heet een “Experience”) naadloos in elkaar over gaan. Door de bijzondere bouw, het gebouw gaat 20 meter de grond in, lijk je zo in een kerker/onderwereld te kijken al was het maar door het kleurgebruik. Ook de aankleding is prachtig, zo zijn delen van muren en plafonds bekleed met een soort sci-fi aluminium platen waardoor je je in een andere wereld waant. Overigens een verwarrende situatie, zo’n oploop met zoveel bekende gezichten. Punt is namelijk dat een deel van de bekende gezichten jou helemaal niet kent maar die je zelf wel tot je extended familie rekent, maar uiteindelijk is dat allemaal goed afgelopen. Na de openingshandeling door onze Majesteit werd ons een eerste blik in de eerder genoemde “Experience” gegund. Ik was wat huiverig in eerste instantie, ik ben niet zo van het edutainment, maar ik ben om. Het is een absolute aanrader, een echt feest der herkenning waarbij ik me opnieuw realiseerde hoe je in de kern uit een verzameling herinneringen bestaat. Daarnaast daagt ook weer het besef hoe de tools die wij maken, in dit geval radio en tv, vervolgens ons weer vormen.
Een sterk punt van de “Experience” is dat de presentaties (tot op zekere hoogte) gepersonaliseerd zijn waardoor ze sterk aan relevantie winnen. Iedere bezoeker ontvangt (nu ja, koopt ) een ring die hij of zij koppelt aan zijn naam, email adres en zijn geboortejaar. De presentaties lezen de informatie uit en passen de displays aan, zo kreeg ik de beelden uit MIJN kinderjaren te zien en was het derhalve optimaal relevant voor mij. Afijn, te veel om op te noemen dus, van “relieken” zoals de echte poppen van de fabeltjeskrant en het pak van Pipo de clown via displays met allerlei doorsneden uit het archief tot technische hoogstandjes zoals het breedste projectiescherm van Europa (iets van 42 meter breed) waarop een maal per uur een collage van het archief getoond wordt met Rutger Hauer als tijdreiziger. Verder een paar aardige illustraties van de groei van de multimedia, zoals een display waarin de singulariteit op het gebied van geheugen/herinneringen mooi grafisch wordt weergegeven (ik begreep het verloop van de curve alleen niet helemaal, maar dat zoek ik een volgend bezoek nog wel eens uit). Ook sterk is dat de “bedienbaarheid” heel groot is, zo viel het me op dat oud tot jong de opstelling kan bedienen. Wel nog een mopperpuntje over de menu’s en navigatie van de verschillende computeropstellingen, waar de context niet goed vastgehouden wordt, maar goed, het laat ruimte voor verbetering.
Al met al kan NIBG met recht trots zijn: het was een mooie opening in een prachtig gebouw met unieke inhoud. Ik ga hier zeker vaker naar toe!
—
h@nzz/2006
